Noclegi - polskie wybrzeże

Błota - Karwieńskie i Bielawskie

11 May 2012r.

BŁOTA- Jest ich wiele, to charakte­rystyczny fragment krajobra­zu Pobrzeża (patrz pod P), czyli północnych, nadmors­kich Kaszub. Najbardziej znane są Karwińskie i Bie­lawskie (Białe Błota) w po­wiecie puckim, a dalej na za­chód — Łebskie Błota. Są też i inne, mniejsze, rozsiane po całych Kaszubach błota i błotka — miejsca po wyko­panym torfie, bagienka, trzę­sawiska i stawy. „Od błotka do błotka chojeczka rosce" — mówi piosenka. Błota nie cie­szą się na ogół dobrą opinią.Już samo ich powstanie wiąże się z jakąś ciemną i niepo­kojącą sprawą. O Łebskich Błotach powiadają ludzie, że był kiedyś na ich miejscu wielki las (jego ślad widać do dziś dnia po pniach w torfie), a w tym lesie mieszkał pewien stołem (patrz pod S). Stołem szkodził ludziom jak mógł, nawet kominy na checzach przestawiał nocami. Aż wre­szcie ludzie zbuntowali się i podpalili las. Stołem musiał uciekać. Wówczas ze złości ro­zerwał swymi ogromnymi rę­kami wydmy nad morzem, a morze zalało płonący las. Tak powstały Łebskie Błota i, być może, podobna jest historia innych błot. Na błotach dzie­ją się niedobre sprawy. Kto nieostrożnie zabłądzi tam no­cą, zwodzą go błędne ognie i prowadzą na bezdroża dia­belskimi, purtkowymi Stegna­mi (patrz DIABŁY KASZUB­SKIE), aż utopią w trzęsa­wisku. Przy tych ogniach diabły nieraz suszą pieniądze. „Kiedy widać w nocy gdzieś na polu ogień, to na pewno przesuszają się pieniądze. A jak jeszcze wid skacze do gó­ry i na dół, tak do półtora metra nad ziemię, można już zabierać coś święconego i iść. Nie trzeba się oglądać do ty­łu ani cofać, tylko zawsze iść naprzód. Choć zaczną drogę zagradzać różne potwory, straszydła, choć z krzykiem i piekielnym wyciem będą skakać do oczu i pluć ogniem, wyszczerzać kły — trzeba naprzód iść, a jak już jest się blisko, wrzucić święconą rzecz w skaczący wid. Od ra­zu wszystko ucichnie i na drugi dzień rano skarb — nieraz całą skrzynię złota — można zabrać do domu. Ale kto to może wytrzymać..." (Jan Piepka: Purtkowe Ste­gny). Z tego wszystkiego płynie nauka dla turystów: jeśli w czasie spływu lub przeprawy zamokną wam pieniądze, suszcie je raczej na słońcu niż przy ogniu — dla unik­nięcia możliwych komplika­cji. A wracając do błot, to ich najciekawszą i najbar­dziej diabelską scenerię znaj­dziecie w powieści Aleksan­dra Majkowskiego (patrz pod M) Żeee i przigode Remusa, a także we współczesnej sztu­ce Lecha Bądkowskiego —• Sąd nieostateczny. Stąd wi­dać, jak urokliwe to i wcią­gające miejsca. KTÓRY TO WIECZÓR, MATKO Który to wieczór, matko, siedzimy przy oknach Przygarbieni myśleniem? Wciąż naszych nie widać... Wiatr ustaje z westchnieniem. Przyszła łódź sąsiadów Tak ciężka, że z ledwością worała się w plażę. Widzieli, mówią, ojca o trzy fale w przodzie, Dziobem stawał na czwartej, zawracając do dom. Później deszcz wzrok zaprószył, sztorm ich pilotował! Pewnie z kursu zemknęli, przepatrując sieci... Coraz ciemniej, spopielał ogień pod wieczerzą, Morze się rozbiegało, pod progiem ujada... Przy piecu pies markotny zasypia w kłębuszek, Ech! Skoczy jeszcze do drzwi, niech posłyszy kroki, Niech zapach ryb wywęszy. Oby to węgorza! W wędzarni od tygodnia dybią na węgorze... Spójrz, matko! Błyska! Latarnia wyległa na szlak. Gwiazdo morza, świeć łodziom idącym do brzegu. Świeć tak jasno, jak oczy tych, którzy czekają... Edward Fiszer