Noclegi - polskie wybrzeże

Rynna Potęgowska

18 May 2012r.

RYNNA POTĘGOWSKA - Jednym z arcydzieł lodowców, które kiedyś rzeźbiły ziemię kaszubską, jest Rynna Potęgowska na pograniczu powiatów wejherowskiego i kartuskiego. Nie dociera tu żadna linia kolejowa, nie dojeżdża autobus PKS, mimo to turyści i letnicy już zwiedzieli się o niej. Wokół małej wioseczki Potęgowo na nadjeziornej skarpie liczne zakłady pracy pobudowały swoje ośrodki wypoczynkowe. Dziś jest to jedna z najpopularniejszych wsi letniskowych Kaszub. Nadal jednak gwarno tylko na Jeziorze Potęgowskim, które rozciąga się długą poszarpaną rynną na skraju Mirachowskich Lasów (patrz pod M), mackami niewielkich jeziorek Białe i Odnoga sięgając ku południowi. Już na jeziorze Kocenko, przedłużającym od zachodu rynnę Potęgowskiego, cisza i spokój. I chociaż oba jeziora dzieli tylko krótki przepływ, na Kocenku jest zupełnie inaczej. Potęgowskie słoneczne, o pięknych, suchych, piaszczystych brzegach, ku zachodowi doliny wznoszących się coraz wyżej ścianami bogatego mieszanego lasu, za przepływem ustępuje mrocznej, tajemniczej części Potęgow-skiej Rynny. Kocenko, znacznie mniejsze, bagienne, kryje się już w całości w kotlinie leśnej, a za Kocenkiem kilkaset metrów bujnej podmokłej łąki i już następne, podobne w charakterze, choć większe i piękniejsze, długie i wąskie jezioro Luby gość. Rezerwat leśny, w którym się znajduje, obfituje w sędziwe dęby i buki. Czy to zasługa ich liści opadających do jeziora, czy może żelazi-stego podłoża, dość, że woda Lubygościa ma barwę brązową i... farbuje. Spróbujcie się wykąpać — wszystkie włoski na skórze odcinać się będą ciemno. Ciemna, z kategorii dreszczowców jest też opowieść o tym jeziorze krążąca w okolicy. A oto jej oryginalna wersja opowiedziana jednemu z etnografów przez Augustyna Okroją z Mirachowa: „Na zachód od Mirachowa, w Lasach Mirachowszczich leży barzo dłudżi i głęboczi je-zoro z nazwą Lubygosc. Jezoro mó cemną wodę i wezdrzy barzo straszne, osoblewie wieczór. Stare ledze powió-dają, że tam sę cziedes w jezorze, o godzenie dwunastij w noce, podniosła ręka i dół sę słechac głos łedzczi, chte-ren mówił: »Czas je tu, go-dzena je tu, le człowieka ni ma«. Wtem dół sę słychac szelest. Jaczis człowiek z gór biegł wprost w wodę, tam gdze ta ręka beła. I sę uto-piełl" Osobliwością Rynny Potę-gowskiej są nie tylko jej jeziora, ale i las wspinający się na wysokość kilkudziesięciu metrów ponad poziom wody, w którym coraz to napotyka się małe, uroczyskowe torfowe bagienka błyszczące oczkiem wody. Niezwykły jest też widok ze wzniesienia między jeziorami Kocenko i Lubygość zwanego „Szczeliną Lechicką". Przy dobrej pogodzie zobaczyć stamtąd można odległy o kilkanaście kilometrów Lębork.